کسی که ذکر الله را به جای نیاورد، شکر او را نیز انجام نخواهد داد، و اگر الله بخواهد کسی را از شکر خود محروم کند، ذکر خود را از یاد او خواهد برد:
{فَاذْكُرُونِي أَذْكُرْكُمْ وَاشْكُرُواْ لِي وَلاَ تَكْفُرُونِ} [بقره/152]
«پس مرا یاد کنید [تا] شما را یاد کنم و مرا شکر گویید و با من ناسپاسی نکنید».
.............................................
پیروزی فرا نمی‌رسد مگر پس از اوج نا امیدی، حتی برای پیامبران:
خداوند هرگاه در قرآن از «نفس» نام می‌برد آن را نکوهش می‌کند و هرگاه سخن از عقل می‌گوید آن را ستایش می‌کند، چرا که بلای عقل به سبب هوای نفس است و باعث مخلوط شدن رای و اندیشه با هوای نفس می‌شود و به گمراهی منجر می‌گردد:
{...إِنَّ النَّفْسَ لأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ...} [یوسف/53]
«...همانا نفس قطعا به بدی امر می‌کند...»
................................................
اگر پشت انسان عادت به خم شدن کرد، راست شدن برایش سخت خواهد شد، و اگر درون انسان به بردگی خو گیر...
بیشترین کسانی که شکر نعمت‌های الله را به جای می‌آورند آنانی هستند که بیشتر او را ذکر می‌کنند، زیرا ذکر دروازهٔ شکر است:
{فاذكروني أذكركم واشكروا لي ولا تكفرون}
(پس مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم و مرا شکر گویید و مرا ناسپاسی نکنید)
................................................