الاعتصام
دقت کنیم:
پیامبر در هنگام سجده وقتی که حسین بر کمر مبارکش می نشست
سجده را طولانی می کرد یا به آرامی او را پایین می آورد و بعد از نماز نیز به او لبخند می زد.... اما ما وقتی در نماز فرزندمان بر دوش مان سوار شود به بهانه اهمیت نماز در نزد خداوند و خراب نشدن این فریضه دست قهر و رد بر سینه طفل معصوم می کوبیم و او را از خود می رانیم و چه بسا بعد از نماز نیز روی ترش می کنیم. آیا هر گز اندیشیده ایم که سنت پیامبر رضایت پروردگار است. حتی در این مورد...؟