وقتیکه با خود می نشینم و به مطالعه و طلب علم برای عمل و کسب تقوا از جانب الله می پردازم،بسیار لذت برده و خدا را سپاس می گویم.

اما بسیار پیش آمده که وقتی سوالی برایم پیش آمده و نزد افراد مختلف،عالم یا ... مراجعه کرده ام،بسیاری از آن ها،(نه علماء بزرگ بلکه شاگردانشان ویا ...) موجب ناراحتی و سرگردانی ام شده اند.

بسیاری از آن ها فقط چند سایت را مشاهده کرده یا فقط چند کتاب کوچک و مقاله خوانده اند و اصلا طعم تحقیق واقعی را نچشیده اند. چرا که چنان ادعای علم میکنند،گویی که عالمی در دنیا مانند آن ها وجود ندارد و چنان مطالب علمی ای را بیان می کنند که دهانت وا می ماند که چگونه آن ها را فرا گرفته اند،اما زمانی که با آن ها می نشینی آن ها را خالی از گفته هایشان و گفته هایشان را فقط در همین چند گفته ی گفته شده می یابی.

زمانیکه انسان با آنها و برخوردها و رفتار بدشان روبرو میشود،از دین و مذهب زده می شود و خوبترین حالتش این است که تصمیم می گیرد بسوی علم ودانش الهی رود و روی دست این عالم نماها بزند و حقیقت اسلام را به همه نشان دهد،که البته به نظر بنده (اگر اشتباه نباشد) حالت خوبی است برای دویدن به سوی علم و مبارزه با جهالت که البته در این حالت است که فرد می تواند عالم واقعی (همان فرد مورد نیاز جامعه) باشد. چرا که شخصی عالم شده که دردهای جامعه اش را شناخته.

اما بسیاری از عالم نماها علم را ساده به دست آورده و برای آن از جانب خودشان هیچگونه تلاشی به خرج نداده اند،از این رو وظیفه خود نمی دانند که،آن را به دیگران برسانند و با توجه به فکر محدود و کوته شان دیگران را رد کرده و هیچ ارزشی به گفته های آن بزرگان قائل نمی شوند و نه تنها به دعوت الی الله نپرداخته،بلکه داعیان را مسخره نیز می کنند.

آری دوستانم اینگونه است،وقت آن است که به خود بنگریم که از کدام گروه هستیم تا اینکه خود را به بهترین نحو اصلاح سازیم به امید اینکه لطف خداوندی شامل حالمان شود.