63- دعای هنگام افطار به شرح ذیل می باشد :
(ذهب الظما و ابتلت العروق و ثبت الأجر إن شاء الله). ابوداود (2340)
یعنی: «تشنگی بر طرف شد و رگ‌ها تر و خیس شدند إن شاء الله اجر و پاداش بر جای ماند».
حافظ ابن حجر رحمه الله در کتاب " التلخیص الحبیر " ( 2 / 202)
64- و جایز است که بعد از خواندن دعای بالا هردعایی که روزه دار خواست برای خود بخواند، چرا که وقت افطار – به دلیل آنکه پایان و نهایت عبادت (روزه) است – لذا محل اجابت دعا است و دعا خواندن در آن وقت مشروع است.
65- دعا خواندن یا ذکر خاصی در وقت سحری در سنت نبوی وارد نشده است، اما با توجه به اینکه قبل از سحری بعنوان یک سوم آخر شب تلقی می شود، لذا در آن وقت مسلمان می تواند هر دعائی کند، چرا که یک سوم آخر شب محل و وقت اجابت دعا است.
66- بر طبق مذهب مالکیه و حنابله: هرکس نیت و قصد خوردن روزه اش را داشته باشد، روزه او باطل می شود، البته بشرطیکه بر قصد و نیت خود جازم و راسخ باشد ولی چیزی را نیابد که توسط آن روزه اش را بشکند، و بخاطر آن از خوردن روزه اش منصرف شود، در اینحالت چون نیتی راسخ داشته روزه اش باطل می شود و باید آنرا قضاء کند هرچند که او موفق نشده به هدفش برسد. اما حنفیه و شافعیه این قول را قبول ندارند و می گویند که روزه او باطل نمی شود.
نگاه کنید به کتابهای: بدائع الصنائع 2/92 ، حاشیة الدسوقی 1/528 ، المجموع 6/313، کشاف القناع 2/316.
اما قول راجح قول مذهب مالکیه و حنابله می باشد چنانکه امام ابن عثیمین رحمة الله علیه می فرمایند :
" روزه اش صحیح نیست، و بر او واجب است آنرا قضاء کند، زیرا هرگاه نیت خوردن روزه را داشته باشد روزه او باطل می شود، اما چنانچه بگوید: اگر آبی را یافتم آنرا می نوشم وگرنه همچنان روزه ام را ادامه می دهم، و بعد آبی را هم نیابد (تا آنرا بنوشد)، در اینحالت روزه اش صحیح است، زیرا او نیت خود را قطعی نکرده است، بلکه خوردن روزه را بر چیزی معلق کرده است، و آن چیز را نیافته بنابراین بر نیت اولش (تداوم روزه) باقی مانده است».
"لقاء الباب المفتوح" (29/20).
والله تعالی اعلم