قاعده هفتم ( آخرین قاعده )

قاعده‌ی هفتم عبارت است از اینکه چگونه با این اسماء جلیل و صفات کریم، الله عزوجل را عبادت کنیم؟ و چگونه به مقتضای آن عمل کرده و خود را به واجبات آن ملزم کنیم؟ و چگونه در معانی جلیلی که متضمن آن‌هاست و حقیقت‌های بزرگی که در آن‌ها نهفته است، توقف کنیم؟

 بدون شک این همان مقصود می‌باشد، بنابراین، به عنوان مثال اسم «الرزاق» و معانی و مقتضاتی را که در بر دارد در نظر بگیر؛ اگر قلوب اطمینان حاصل کنند که رزق و روزی به دست علام الغیوب است، همانطور که الله عزوجل می‌فرماید: وَمَا مِن دَآبَّةٖ فِي ٱلۡأَرۡضِ إِلَّا عَلَى ٱللَّهِ رِزۡقُهَا وَيَعۡلَمُ مُسۡتَقَرَّهَا وَمُسۡتَوۡدَعَهَاۚ كُلّٞ فِي كِتَٰبٖ مُّبِينٖ  [هود: 6] «هيچ جنبنده‌اي در زمين نيست مگر اين كه روزيِ آن، بر عهده الله است (و الله روزي مناسب هر يك را در بحر و برّ مي‎رساند) و محلّ زيست (دوران حيات) و محلّ دفن (پس از ممات) او را مي‏‎داند. همه اين‌ها در كتاب روشني (به نام لوح محفوظ، موجود و مضبوط) است».

اگر مسلمانان بدانند که الله عزوجل کفار را روزی می‌دهد، آیا این گمان می‌رود که الله عزوجل کسی را که العزیز الغفار را به یگانگی پرستش می‌کند فراموش می‌کند که رزق دهد؟

حال ظن و گمانت در مورد زمانی که ایشان مقتضیات باقی اسماء جلال و صفات کمال را محقق گردانند، چیست؟

سبحان الله

والله تعالی اعلم