قاعده دوم

اسماء الله عزوجل منحصر در 99 اسم مذکور در حدیث ابوهریره رضی الله عنه نمی ‎باشند، بلکه اسماء دیگری وجود دارد که هیچ فرشته‌ ی مقرب و هیچ پیامبر فرستاده شده ‌ای آن‌ها را نمی ‌داند، لذا جز الله عزوجل، کسی آن اسم‌ها را نمی ‌داند و دلیل این مطلب حدیث عبدالله بن مسعود رضی الله عنه است که رسول الله فرمودند:

«مَا أَصَابَ أَحَدًا قَطُّ هَمٌّ وَلَا حَزَنٌ، فَقَالَ: اللَّهُمَّ إِنِّي عَبْدُكَ، ابْنُ عَبْدِكَ، ابْنُ أَمَتِكَ، نَاصِيَتِي بِيَدِكَ، مَاضٍ فِيَّ حُكْمُكَ، عَدْلٌ فِيَّ قَضَاؤُكَ، أَسْأَلُكَ بِكُلِّ اسْمٍ هُوَ لَكَ سَمَّيْتَ بِهِ نَفْسَكَ، أَوْ عَلَّمْتَهُ أَحَدًا مِنْ خَلْقِكَ، أَوْ أَنْزَلْتَهُ فِي كِتَابِكَ، أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ، أَنْ تَجْعَلَ الْقُرْآنَ رَبِيعَ قَلْبِي، وَنُورَ صَدْرِي، وَجِلَاءَ حُزْنِي، وَذَهَابَ هَمِّي، إِلَّا أَذْهَبَ اللَّهُ هَمَّهُ وَحُزْنَهُ، وَأَبْدَلَهُ مَكَانَهُ فَرَحا».

«به هیچ کس هم و غمی اصابت نمی‎کند مگر اینکه اگر این دعا را بخواند، الله عزوجل هم و غم او را برطرف کرده و فَرَج و گشایش جایگزین آن می‌کند.

پروردگارا، من بنده‌ی تو هستم، و فرزند مرد و زنی از بندگان تو هستم سرنوشت من به دست توست که از (درگاه) حکم تو گذشته و از (مشیت) عدالت تو اقتضا  شده است. پروردگارا، به حق تمامی اسامی که خود آن‌ها را بر خود نهادی یا آن‌ها را به یکی از مخلوقات آموختی یا اینکه آن‌ها را در کتابت آوردی و یا اینکه آن را در علم غیب نزد خودت باقی گذاشتی، از تو می‌خواهم که قرآن را بهار قلبم و نور سینه ام و روشنی و برطرف کننده‌ی غم و اندوهم قرار دهی».

و گواه ما در این حدیث مبارک، مبنی بر بیشتر بودن اسماء الهی , این سخن رسول الله علیه الصلاة و السلام می‌باشد که فرمودند: «أَوِ اسْتَأْثَرْتَ بِهِ فِي عِلْمِ الْغَيْبِ عِنْدَكَ» «یا اینکه آن را در علم غیب در نزد خود باقی گذاشتی».

بنابراین این سخن رسول الله علیه الصلاة و السلام دلیل بر این است که اسماء الهی منحصر به 99 عدد نیست و همچنین فرموده رسول الله صلي الله عليه وسلم كه فرموده است:

(ان لله تسعه و تسعين اسما مائه الا واحداً من احصاها دخل الجنه)

«همانا خداوند نود و نه اسم دارد، هركس آنها را بشمارد داخل جنت شود.{ منظور از [احصاء] شمردن، حفظ و فهم مي‌باشد. و كمال حفظ و فهم اين است كه خداوند متعال به مقتضاي اين اسماء عبادت شود و در اين مساله سخنان ديگري نيز از ائمه نقل شده است}

دلالت بر حصر اسماء در اين تعداد ندارد زيرا اگر مراد از آن حصر اسماء بود،‌ مي‌فرمود:

(ان اسماء الله تسعه و تسعون اسما من احصاها دخل الجنة)

«همانا اسماء خدا نود و نه هستند هركس آنها را برشمارد داخل بهشت شود».

والله تعالی اعلم