" ناقض هشتم "

دوستی با مشرکان و تعاون و همکاری با آنها

رسول الله صلی الله علیه وسلم می فرماید :

" من (زاد) سواد قوم فهو مثلهم "

" هر کس سیاهی قومی را زیاد کند مثل آنان است یا از آنان است "

 

منظور از همکاری با کفار , همکاری با آنها و تعاون با آنها علیه مسلمین است که چنین کاری بدون شک کفر است .

همکاری یا معامله با کفار حربی که در حال جنگ با مسلمانان هستند و بعنوان اشغالگر معرفی شده اند، به هیج وجه جایز نیست و حرام است زیرا در همکاری به لشکر کفار، تضعیف مسلمانان وجود دارد و این کفری عقیدتی است که مسلمان باید از همکاری با کفار دوری جوید و فرق نمی کند که خدمت یا همکاری در چه سازمان یا شرکتی باشد، مادامیکه آن شرکت یا سازمان متعلق به کفار صلیبی باشند یا خیر متعلق به صلیبیان نیست ولی آن شرکت به صلیبیان خدمات ارائه می دهد که سبب شکست مسلمانان و تضعیف شان می گردد، هیچگونه همکاری یا خدمت بدانها جایز نیست مگر اینکه شخصی به قصد جاسوسی به لشکر مسلمانان در آنجا حضور یابد و بعدا اطلاعات خود را به مجاهدان بدهد.

 

علمای اسلام مقرر نموده اند که یاری رساندن کفار بر مسلمین جایز نیست و این عمل کفر است و با این قول الله تعالی (آن ) را رد نموده اند: (ای کسانی که ایمان آورده‏ اید یهود و نصاری را دوستان [خود] مگیرید [که] بعضی از آنان دوستان بعضی دیگرند و هر کس از شما آنها را به دوستی گیرد از آنان خواهد بود آری خدا گروه ستمگران را راه نمی‏نماید)

 

این همکاری می تواند از نوع فروش هر چیزی که به وسیله آنها بر مسلمانان احاطه می شود باشد . از قبیل سلاح یا تجهیزات . پس جایز نیست که بدانها غذایی داده شود و نبایستی به آنها غذا یا نوشیدنی و آب یا چادر و کامیونهای حمل و نقل  فروخت و (جایز نیست) که با آنها پیمانهای حفاظت و حمل و نقل منعقد کرد و همانند اینها که همگی حرامند و او ( در این صورت) مالی حرام می خورد و خوردن آتش از آن بهتر است. پس جایز نیست که (حتی) خرمایی بفروشند و نبایستی هر چیزی را که به (پیروزی) بردشمنانشان کمک می کند اعطا کنند و هر کس چنین نماید پس آتش جهنم و آتش(بر وی خواهد بود) ، پس آتش بر وی بهتر است تا هر گونه معامله و کسب ناپاک ،چرا که آن (کسب) از ناپاکترین ناپاکهاست.جایز نیست شیئی که در آن کوچکترین کمکی برای کفار بر علیه مسلمانان دارد،اعطا نمایند .

و در قران ذکر شده است که :

" فرعون و هامان و جنودهما کانوا خاطئین "

" فرعون و هامون و سربازانش ( یارانش ) خاطی و خطاکارند "

 

فردی که مشرکین و کفار را تعاون می کند در این آیه داخل می گردد زیرا امروز مانند قدیم نیست که لشگری تجهیز شود و به جنگ با دیگران برود بلکه امروزه از طریق موشک های بدون سر نشین و سایر سلاح های پیشرفته حکومت ها با یکدیگر می جنگند لذا کمک کردن شخص به افرادی که در حال تنظیم عملیات جنگ علیه مسلمانان هستند و یا مستقیما در حال جنگ با مسلمین هستند کفر است و آن شخص سرباز کفر محسوب می شود.

الله متعال می فرماید :

بسیاری از آنان را می بینی که کافران را به دوستی می گیرند. آنان چه چیز بدی برای خود پیشاپیش فرستاده اند ! (بدین سان) که الله بر آنان خشم گرفت و آنان برای همیشه در عذاب به سر می برند. و اگر به الله و پیامبر و آن‌چه بر او نازل شده، ایمان می آوردند، کافران را به دوستی نمی گرفتند؛ ولی بیشترشان منحرف و بدکارند.

سوره ی مائده آیه 80 و 81

اگر کمک کردن به کفار شامل دوستی نیست پس چه چیزی است؟!!!

الله متعال، دوستی با کافران را از ویژگی‌های منافقان برشمرده و فرموده است:

(ای پیامبر!) به منافقان مژده بده که عذاب دردناکی (در پیش) دارند! آنان که کافران را به جای مؤمنان به دوستی می گیرند؛ آیا عزت را نزد آن‌ها می‌جویند؟ (بدانند که) عزت، همه، از آنِ الله است.

سوره ی نساء آیات 138-139

سوره ی مائده آیه ی 51 که در آن الله متعال صراحتا می فرماید چنین کسانی از جرگه ی آنان محسوب می شود .

و یا سایر آیات مانند سوره ی حشر آیه 11 , الله متعال، هیچ عذری برای دوستی با آنان، به‌جا نگذاشته است؛ لذا طمع دنیا یا ترس از مشرکان، حفظ جان، نگرانی از گردش روزگار و از دست دادن موقعیت و در نتیجه مدارا با آنان، عذرِ موجهی نیست. الله متعال می‌فرماید:

بیماردلان را می بینی که به (سوی دوستی با) یهود و نصارا می شتابند و می گویند: «می ترسیم آسیب و گزندی به ما برسد».

سوره ی مائده آیه 52

و سایر آیات مانند نحل 107 , مائده 57 , مجادله 22 , نساء 144 , آل عمران 28 , محمد 25 و 26

متأسفانه، جهل و سهل‌انگاری فراوانی در این‌باره دیده می‌شود؛ از این‌رو برخی با بهانه‌های واهی به‌خاطر پیروی از هوا و هوس، دنیاطلبی و محبت پست و مقام، به دوستی با کافران و دشمنی با مؤمنان پرداخته‌اند و بدین‌سان این قضیه، به آزمونی بزرگ برای همه تبدیل شده است.

پس دوستی با کافران و حمایت جانی، مالی و نظری از آنان، حرام است؛ گرچه محبتشان در دل نباشد یا شخص، دینشان را برتر از دین مسلمانان نداند؛ زیرا الله متعال به‌شدت از چنین عملی منع نموده است. همان‌طور که پیش‌تر ذکر شد، الله متعال فرموده است:

هر کس از شما با آنان دوستی نماید، از جرگه ی آنان است.

سوره ی مائده آیه 51

 

لازمه‌ی بیزاری جستن از دشمنانِ الله و دشمنان دین و دوستانش، این است که مسلمان، با دوستان الله، دوستی کند؛ الله متعال می‌فرماید:

تنها الله و پیامبرش و مؤمنان، دوستِ شما هستند.

سوره ی مائده آیه 55

از این‌رو شریعت، به هجرت از سرزمین کفر به سرزمین اسلام دستور داده است و در حدیثی آمده است که پیامبر صلی الله علیه وسلم از هر مسلمانی که در میان مشرکان اقامت می‌کند، بیزاری جسته است . ولی اگر کسی به‌خاطر ترس از ظلم، به دارالحرب فرار کند، ولی با مسلمانان نجنگد و به کفار در برابر مسلمان یاری نرساند و کسی هم در میان مسلمانان نیابد که به او پناه دهد، از ان‌جا که ناگزیر بوده است، گناهی بر او نیست»

 

اما باید به این نکته دقت کرد که اگر كافر از اهل حرب نباشد، يعني کشور مسلمانان را اشغال نکرده باشد، پس مسلمان درباره او عدالت و انصاف را بايد رعايت كند و در نفع رسانى به او بخل نورزد. زيرا خداوند مىفرمايد:

« لَا يَنْهَاكُمُ اللَّهُ عَنِ الَّذِينَ لَمْ يُقَاتِلُوكُمْ فِي الدِّينِ وَلَمْ يُخْرِجُوكُمْ مِنْ دِيَارِكُمْ أَنْ تَبَرُّوهُمْ وَتُقْسِطُوا إِلَيْهِمْ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُقْسِطِينَ»

«خداوند از احسان و نيكى و انصاف در حق آن عده از كفار كه با شما مسلمانان نمى جنگند و شما را از خانه و كاشانه بيرون نمى كنند، منع نمى كند. همانا خداوند اهل انصاف را مى پسندد».

اين آيه كريمه اقساط با كفار را كه عبارت است از عدل و انصاف , مباح قرار داده و بجز كفار محارب، كسى ديگر را مستثنى نكرده است، و اگر کافری ( غیر حربی ) گرسنه بود انسان مسلمان باید به او غذا بدهد . اگر تشنه بود به او آب دهد، اگر بيمار شود، او را مداوا كند، از موارد هلاكت او را نجات بخشد و بى دليل او را آزار نرساند. زيرا در حديث آمده است «اِرْحَمُوا مَنْ فِى الأَرْضِ يَرْحَمْكُم مَن فِى السَّماءِ» (طبرانى و حاكم). «بر اهل زمين ترحم كنيد تا اهل آسمان بر شما ترحم كنند». السلسلة الصحيحة 925.

 

و آمده است: «فِى كُلِّ ذِىْ كَبَدٍ رَطْبَتُهُ أَجْر» «ترحم به هر موجود زنده موجب پاداش است». (احمد و ابن ماجه).

همچنين مسلمان شرعا مجاز نيست كه به كافر غيرحربى كوچكترين آزارى برساند خواه آزار مالى باشد يا جانى و روحى. زيرا در حديث آمده است، خداوند مى فرمايد: «اى بندگان من، من هر گونه ظلم و ستم را بر خود حرام قرار داده ام و آن را ميان شما نيز حرام مى دانم، لذا بر يكديگر ستم نكنيد». (مسلم).

هديه دادن و هديه گرفتن و خوردن طعام اهل كتاب (يهودى و نصرانى) جايز است.چون در قرآن آمده است: « وَطَعَامُ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ حِلٌّ لَكُمْ » (المائدة: 5). «طعام اهل كتاب براى شما حلال است». و از روايات صحيح ثابت است وقتى يهود مدينه , رسول اكرم صلي الله عليه وسلم را براى طعام دعوت مى كردند آن حضرت دعوت آنان را مى پذيرفت و طعام آنان را تناول مى فرمود.

وقتى كافر عطسه زند و حمد خدا را بگويد، مسلمان بايد با اين كلمات عطسه او را پاسخ بدهد : «يَهْدِيكُمُ اللَّهُ وَيُصْلِحُ بَالَكُمْ» خداوند شما را هدايت كرده و اصلاح بفرمايد: در حديث آمده است، يكى از يهوديان در خدمت رسول اكرم صلي الله عليه وسلم آمد و عطسه زد، تا رسول اللّه در حق او «يرحمك اللّه» گويد، اما رسول اكرم صلي الله عليه وسلم بجاى «يَرْحَمَكُمُ اللَّهُ» , «يَهْدِيكُمُ اللّهُ وَيُصْلِحُ بَالَكُمْ» فرمود.

مسلمان وقتى كافر را مى بيند، ابتدا به سلام نكند و اگر چنانچه كافر، مسلمان را سلام گويد، مسلمان فقط با كلمه «وعليكم» آن را پاسخ دهد، چون در حديث آمده است رسول اكرم صلي الله عليه وسلم فرمود: «إذا سَلَّمَ عَلَيْكُمْ أَهْلُ الْكِتابِ فَقُوْلُوْا وَعَلَيْكُمْ» «هرگاه اهل كتاب به شما سلام گويد، شما در جواب فقط «وعليكم» بگوئيد». (متفق عليه).

مسلمان بايد با سنت و رسوم و شيوه هاى كفار مخالفت كند و در امورى كه ضرورى نيستند از هرگونه مشابهت با آنان جدا خود دارى كند. مثلا اگر كافر ريش و محاسن خود را تيغ مى زند و یا کوتاه می کند، مسلمان بايد محاسنش را بگذارد، و اگر كافر محاسن خود را رنگ نمى كند، مسلمان بايد از رنگ و خضاب استفاده كند، در پوشيدن لباس نيز مسلمان بايد با شيوه هاى كفار مخالفت كند، زيرا رسول اكرم صلي الله عليه وسلم مى فرمايد: «مَنْ تَشَبَّهَ بِقَوْمٍ فَهُوَ مِنْهُمْ» «هر كس مشابهت با قومى را اختيار كند از آنها محسوب مى گردد» (متفق عليه). و مى فرمايد: «با گذاشتن محاسن و كوتاه كردن سبيل ها، با كفار مخالفت كنيد». و مى فرمايد: «إِنَّ الْيَهُودَ وَالنَّصَارَى لا يَصْبُغُونَ، فَخَالِفُوهُمْ» يعنى يهود و نصارى لحيه و محاسن خود را خضاب نمى زنند، شما مسلمانان در اين امر با آنان مخالفت كنيد»، يعنى محاسن و موهاى سر را با رنگ زرد يا سرخ رنگ كنيد، و از رنگ سياه خالص بپرهيزيد، زيرا در حديث آمده است، رسول اكرم صلي الله عليه وسلم فرمودند: «غَيِّرُوْا هَذَا (الشعرالأبيض) وَاجْتَنِبُوْا السِّوادَ» «رنگ موهاى سفيد را تغيير دهيد، واز رنگ سياه خالص بپرهيزيد».

 

لذا مسلمان باید حدود دوستی خود با کفار را بداند و اگر در دوستی او کوچکترین ضرری نسبت به مسلمانان باشد دوستی او فاسد است .

در اینجا لازم می دانیم به صورت مختصر نشانه های دوستی با کفار و دشمنی با آنها (یعنی تولی و تبری یا ولاء و براء در اسلام) را بیان نماییم.

 

والله تعالی اعلم

نظر دهید